زندگی در عصر کرونا_6

از روزی که کرونا ویروس وارد ایران شد، هر روز اخبار را پیگیری می‌کنیم، آمار مبتلایان، آمار بهبود یافتگان، آمار فوت شدگان و این اواخر آمار افرادی که حالشان وخیم است، مامان هم از من می‌پرسد این آمار را به او هم منتقل می‌کنم. دیروز سخنگوی وزارت بهداشت اعلام کرد، صد و سی و سه نفر طی بیست و چهار ساعت گذشته فوت کرده‌اند، صد و سی و سه نفر شاید فقط یک عدد باشد و به راحتی بتوان از کنار آن رد شد، همان طور که در طی روزها این کار را می‌کنیم، تعداد جان باختگان هر حادثه‌ای را می‌شنویم و از کنارش می‌گذریم.

 اما یعنی صد و سی و سه خانواده، در شرایطی که حتی مراسم و خاکسپاری و هفتم و چهلم هم ندارند، خیلی خیلی سخت است. راستش از تصور من خارج است. من بر این باورم مراسم‌های بعد از فوت، کارکرد دارند و باعث می‌شوند میزانی از غم ناشی از فقدان سبک شود. همین که دنبال خرما و حلوا و سالن و مداح و گل بدوی، از فضای غم دور می‌شوی، صد البته که غم تمام نمی‌شود و مانند بتِ عیار  هر روز به شکلی در می‌آید. اما باز هم وجود مراسم تحمل این مهمان ناخوانده را که دیگر قصد ترک خانه را ندارد آسان‌تر می‌کند.